Geronimo has, as they say, done it by himself.
Far from having the legendary charisma of a Cochise or even of a Victorio, he rose through the ranks of the Chiricahua community and faced the reproaches with which every passionate warrior who, after numerous failures wiped in mindless adventures and false promises, persisted in an attitude likely to put the tribe in danger.
His attitude disregarded the caste of the leaders and their heredity. 
In the months that followed after the massacre of his family in János, the young man mourned forever in the depths of his being and was sent as an emissary to visit leaders like Juh, Cochise and many other rancherías where he met the four Chiricahuas groups.
The chiefs, having realized that he had lost most of his family during the tragedy, allowed the one who was still Goyathley to prepare himself and then to organize the vengeance.
He was seen busy for months recruiting warriors, he knew how to convince them while making them sought vengeance with him.
A single watchword reigned then: ” The war, the war, the war!!! “
At the end of the fight of which the Apaches came out victorious, Goyathley received his name from the Mexicans screaming in terror: Beware, beware, Geronimo!
He had just killed a large number of them on the day, it seems, that … Saint Jerome was there, on September 30th! As for the year, it appears out that these events took place in 1851.
The Mexicans shouted that name with terror; Goyathley’s companions heard him and resumed him in chorus of victory. It was a sign, a designation.

Goyathley was to become Geronimo.

Geronimo s’est, comme on dit, fait tout seul.
Loin d’avoir le charisme légendaire d’un Cochise ou même d’un Victorio, il a grimpé les échelons de la société Chiricahua et fait face aux reproches dont était accablé tout guerrier impétueux qui, après de nombreux échecs essuyés dans des aventures irréfléchies et sans lendemain, persistait dans une attitude de nature à mettre la tribu en danger. Il a fait fi de la caste des chefs et de leur hérédité.
Dans les mois qui suivirent le massacre de sa famille à Janos, le jeune homme endeuillé pour toujours aux tréfonds de son être fut envoyé comme émissaire chez Juh, chez Cochise et dans bien d’autres rancherias. Il s’adressa aux Chiricahuas des quatres bandes.
Les chefs, ayant reconnu que c’était lui qui avait perdu le plus de membres de sa famille au cours du drame, autorisaient celui qui était encore Goyathley à préparer puis organiser la vengeance. On le vit des mois durant recruter les guerriers, sachant les convaincre tout en leur faisant crier vengeance avec lui.
Un seul mot d’ordre régna alors en apacheria : ” La guerre, la guerre, la guerre !!! “
A l’issue du combat dont les Apaches sortirent victorieux, Goyathley reçut son nom des Mexicains hurlant de terreur : Cuidado, cuidado, Jeronimo ! Il venait d’en tuer un grand nombre le jour, semble-t-il, de… la Saint Jérome qui la-bas avait lieu le 30 Septembre ! Pour ce qui concerne l’année, il s’avère que ces évènements eurent lieu en 1851. Les Mexicains hurlèrent de terreur ce nom; les compagnons de Goyathley l’entendirent et le reprirent en choeur dans la fièvre de la victoire. C’était un signe, une désignation. Goyathley devait devenir Geronimo.

Extrait du livre Geronimo par Olivier Delavault.

Geronimo heeft het, zoals ze zeggen, alleen gedaan.
Verre van het hebben van het legendarische charisma van een Cochise of zelfs van een Victoriaanse, beklom hij de ladder van de Chiricahua-gemeenschap en werd hij geconfronteerd met de verwijten waarmee elke onstuimige krijger te maken kreeg die, na vele mislukkingen in onnadenkende avonturen en loze beloftes had, volhardde in een houding van een aard die de stam in gevaar zou brengen.
Hij negeerde de kaste van stamhoofden en hun erfenis.
In de maanden die volgden op het bloedbad van zijn familie in Janos werd de jongeman, rouwend voor altijd in de diepten van zijn wezen, gestuurd als een afgezant naar Juh, Cochise en vele andere stammen. Hij ontmoette de vier Chiricahuas groepen.
De leiders, die erkenden dat hij het grootste deel van zijn familie had verloren tijdens de tragedie, stelden de persoon die nog steeds Goyathley was in staat zich voor te bereiden en vervolgens de wraakactie te organiseren.
Hij was maandenlang bezig met het rekruteren van strijders, hij wist hoe hij hen moest overtuigen terwijl hij hen ertoe bewoog wraak te nemen.
Een enkel motto regeerde toen in Apacheria: “ De oorlog, de oorlog, de oorlog!!! ”
Aan het einde van het gevecht waarbij de Apaches als overwinnaars uitkwamen, ontving Goyathley zijn naam van de Mexicanen die schreeuwden van schrik: Pas op, pas op, Geronimo!
Hij had net een groot aantal van hen gedood gedurende de dag, naar het schijnt, waarop de Heilige Jerome er was, op 30 september! Wat het jaar betreft, lijkt het erop dat deze gebeurtenissen plaatsvonden in 1851.
De Mexicanen schreeuwden die naam met angst; Goyathley’s metgezellen hoorden hem en hervatten hem in een koor van de overwinning. Het was een teken, een aanduiding.

Goyathley zou Geronimo worden.